اجتماعی

دکتر هرمز شریعت در مصاحبه با شبکه CBN می‌گوید: ” کار خدا در ایران تمام نشده است و ایران و اسرائیل با هم نقش مهمی در تاریخ خواهند داشت.”

«محبت نیوز»- رشد فزاینده مسیحیت در ایران توجه ناظران و رسانه‌های بین‌المللی را به خود جلب کرده است. شبکه CBN در گفتگو با دکتر هرمز شریعت مدیر و بنیانگذار شبکه‌های تلویزیونی مسیحی «محبت» و «سِوِن» با وی در مورد گسترش روز افزون مسیحیت در ایران گفتگوکرده است.
دکتر هرمز شریعت در این مصاحبه توضیح داده، کلیساهایی در کالیفرنیا و کانال‌های ماهواره‌ای به زبان فارسی پیام مسیح را به داخل ایران می‌رسانند و صدها نفر در این کشور تاکنون به مسیحیت روی آورده اند.
دکتر هرمز و همکاران او از طریق سازمان «Iran Alive Ministries» به صورت ۲۴ ساعته پیام مسیح را به ایران می‌رسانند.
شریعت که در یک خانواده مسلمان متولد شده معتقد است “از وقتی به مسیح روی آورد زندگی وی تغییر کرد و می‌گوید «تصمیم گرفتم کتاب مقدس را به بقیه مسلمانان نیز معرفی کنم.»
دکتر هرمز شریعت در کتاب جدید خود «بیداری بزرگ ایران» می‌نویسد که چگونه خدا از طریق یک جامعه مسلمان، مسیحیت را احیاء می‌کند».
در این کتاب به آنچه در کتاب مقدس در مورد ایران آمده پرداخته شده است. اینکه چگونه خداوند قلب‌های ایرانیان را لمس کرده و چه پیشگویی‌هایی برای ایران و ایرانیان انجام خواهد شد.
دکتر هرمز می‌گوید: “مردم چندان خبر ندارند که در کتاب مقدس نام ایران آورده شده و خدا پیش‌گویی‌هایی کرده که در ایران اتفاق افتاده است و خواهد افتاد. او در مورد این پیش‌گویی‌ها مطالعاتی انجام داده است و وقایعی که اکنون در ایران اتفاق می‌افتد را بخشی از همان پیش‌بینی‌ها می‌داند.”
گروه مطالعات افکارسنجی ایرانیان (گمان) چندی پیش درباره «نگرش ایرانیان به دین» گزارشی منتشر کرد که نشان می‌داد حدود نیمی از جامعه ایران از دین‌داری به بی‌دینی رسیده‌اند و فقط ۳۲ درصد جامعه خود را «مسلمان شیعه» می‌دانند. همچنین حدود ۶ درصد جامعه از یک گرایش دینی به گرایش دینی دیگر تمایل پیدا کرده‌اند که مسیحیت در میان آنها آمار قابل توجهی داشت. بر اساس اظهارات مقامات ارشد جمهوری اسلامی نیز «مسیحیت در ایران» رو به گسترش است.
شریعت با اشاره به رشد روز افزون گرویدن مردم ایران به مسیحیت می‌گوید؛ «بسیار واضح است که مردم ایران در جستجوی منجی هستند و سازمان‌هایی مثل سازمان ما به آنها کمک می‌کند تا جلال مسیح را به آنها نشان دهد و به مسیح ایمان آورند.»

محمود علوی وزیر اطلاعات اردیبهشت سال ۱۳۹۸ در یک مصاحبه گفته بود؛ «افرادی گرایش به مسیحیت پیدا می‎کنند که جزو افراد عادی جامعه هستند مثلن کارشان ساندویچ فروشی و امثال این‌ها بود و کل خانواده مسیحی می‎شدند، ناچار شدیم این‌ها را احضار کنیم و دلیل گرایش به مسیحیت را از آنها جویا شویم. برخی از این افراد عنوان می‌کردند که ما به دنبال دینی هستیم که به ما آرامش بدهد و بین ما صفا و صمیمیت و برادری ایجاد کند. به آن‌ها گفتیم اسلام دین برادری و صفاست.»
دکتر شریعت معتقد است که وقایع کنونی مانند شیوع کرونا و کشتار معترضان به دست مقامات ایرانی مردم را به مقابله علیه جمهوری اسلامی معطوف کرده است. حکومت ایران بسیار بی‌اعتبار شده و هرچه زمامداران آن بگویند، مردم ایران به آن باور ندارند.»
هرمز شریعت اواسط دهه ۱۹۸۰ دکترای خود در رشته هوش مصنوعی را از دانشگاه کالیفرنیای جنوبی گرفت.
او با اشاره به اینکه «کار خدا در ایران تمام نشده است و ایران و اسرائیل با هم نقش مهمی در تاریخ خواهند داشت، می‌گوید «وقتی‌که به کتاب مقدس نگاه می‌کنید، می‌بینید که گذشته ایران و اسرائیل در عهد عتیق بسیار به هم گره خورده‌اند و کوروش اسیران را آزاد کرد. آینده ایران و اسرائیل نیز به هم گره خورده است زیرا کتاب مقدس می‌گوید تاج و تخت خود را در اورشلیم قرار خواهم داد و همچنین، می‌گوید که من در ایلام، که سرزمین ایران است، تاج و تخت خود را قرار خواهم داد.»

به گزارش «محبت نیوز» “عشق (و سکس) حلال” عنوان فیلم تازه ای است از اسد فولادکار، فیلمساز ایرانی تبار که در لبنان زندگی می کند. این فیلم که در چندین جشنواره جهانی از جمله دبی، ساندنس و روتردام نمایش داشت، مشکلات روابط زن و مرد را در جوامع مسلمان می کاود.

به نقل از بی بی سی، در فیلم چند قصه درباره چند زوج به طور همزمان روایت می شود:
زن و شوهری که با هم اختلاف دارند، طلاق می گیرند، اما بعد که مایلند دوباره ازدواج کنند، نیاز به محلل پیدا می کنند؛ یک زن تنها با یک مرد متاهل ازدواج موقت کرده، اما رابطه آنها دچار مشکل است؛ یک زن سنتی که از پس تقاضاهای جنسی زیاد شوهرش برنمی آید، برای او همسر دومی دست و پا می کند، اما مشکلات بیشتر می شود…

اسد فولادکار درباره جامعه مسلمانی که تصویر می کند، به بی بی سی فارسی می گوید:
“زنان در جهان اسلام حداقل دو شخصیت دارند؛ یکی برای خارج از خانه و برای جامعه (بسیار رسمی، غیر فعال، خجالتی، ضعیف و شکننده) و دیگری که کاملن متضاد آن است و به داخل خانه، رو در رو با اهل خانواده و میان زنان اختصاص دارد. این دایره بسته زنانه، به روی مردان بسته است اما کودکان در آن جای دارند. بسیاری از داستان هایی که روایت می شود داستان هایی است که از کودکی از زنان قوی اطرافم به خاطر دارم. برایم جذاب بود که چقدر آزاد و قدرتمند هستند و درست برخلاف تصویری که از خود ارائه می کنند. این داستان ها هنوز هم اتفاق می افتند.”

با آن که فیلم فضای تلخی دارد، اما فیلمساز زبان کمدی را برای آن برگزیده است:
“بزرگ ترین کمدی ها از درون تاریک ترین لحظات بیرون می آیند، به شرطی که شخص به طور احساسی درگیر آن موقعیت نباشد. یک کسی که یک تشییع جنازه را تماشا می کند بی آن که در آن دخیل باشد، می تواند بخندد. در فیلم شخصیت ها همه بدترین موقعیت زندگی شان را می گذرانند، اما برای تماشاگر می تواند یک کمدی باشد. من این را می خواستم. می خواستم کمی از کلیشه درام های سنگین درباره مسلمانان که غربی ها به آن عادت دارند، فاصله بگیرم. بگذار یک کمدی درباره مسلمانان تماشا کنند.”

فیلم به جهت موضوع فیلم های کمدی ایتالیایی دهه شصت به ویژه آثار پیترو جرمی را به یاد می آرود که با موضوعاتی نظیر طلاق شوخی می کرد. اما آقای فولاد کار می گوید:
“مردم مدیترانه خیلی شبیه هم هستند. در بچگی آمارکورد فلینی حیرت زده ام کرد. فکر کردم چقدر شبیه ما هستند، اما با لباس های کمتر. موضوعش هم خیلی جدی بود و هم حیلی بامزه، درست مثل خود زندگی.”

فولادکار درباره تبار ایرانی اش می گوید: “پدربزرگم از اصفهان به لبنان آمد و با یک زن لبنانی ازدواج کرد، اما او که در کار فرش بود تمام این مدت به ایران رفت و آمد داشت. جامعه ایرانی ها در لبنان خیلی کوچک است برای همین معمولن با هم می مانند و دو عمه من در لبنان با ایرانی هایی که آنجا زندگی می کنند ازدواج کردند. من نسل سوم هستم اما هنوز از جهاتی لبنانی به حساب نمی آِیم، چون لبنانی ها نام فامیل عربی آشنایی دارند و نام فامیل من آشکارا عربی نیست. همیشه بعد از شنیدن نام فامیل من می پرسند اهل کجایی و من می گویم ایران، با این که یک کلمه فارسی هم نمی توانم حرف بزنم. بقیه اعضای خانواده بزرگ من فارسی بلدند.”

فیلم بیشتر بر نمایش شرایط جامعه تاکید دارد تا شخصیت پردازی، اما فولادکار معتقد است:
“در این فیلم و فیلم قبلی ام، هر دو درباره شرایط جدی ای که زنان مسلمان دارند حرف می زنم. فکر می کنم شخصیت ها را از جامعه شان نمی توانیم جدا کنیم. حال و هوای عمومی جامعه دیوانگی ها و رفتارهای مردمش را دیکته می کند. حرف زدن درباره جامعه می تواند روشن کند که درباره چه شخصیت هایی حرف می زنیم.”
اما برخی شخصیت های فیلم به ویژه عروس تازه، بر اساس الگوهای از پیش تعیین شده شکل گرفته اند و بُعد ندارند:
“بله. این سوال اساسی ای بود که موقع نوشتن فیلمنامه با آن مواجه بودم. بعد اما باید بر شخصیت های اصلی ام تمرکز می کردم و سوالاتی از این دست را در ذهن تماشاگر باقی می گذاشتم. او یکی از مالیخولیایی ترین شخصیت هاست. ما چون زیاد به درون او وارد نشدیم، با او زیاد هم نخندیدیم و ما را غمگین باقی می گذارد. این به ما یادآوری می کند که همه چیز فقط کمدی نیست و مسائل جدی ای هم هست.”
نمایش فیلم در کشورهای اسلامی ممکن است با مشکلاتی روبرو شود.
آقای فولادکار در این مورد می گوید: ” فکر می کنم فیلم در لبه قرار دارد. از ماه آوریل در خاورمیانه اکران می شود و باید دید چه اتفاقی می افتد. پخش کننده فیلم آن را خیلی دوست دارد و معتقد است که موفقیت بزرگی خواهد داشت. من هم امیدوارم. “

دو خانواده مسیحی استرالیایی برای کنار آمدن با غم از دست دادن چهار فرزندشان، قاتل آنان را بخشیدند. آنان در یک مراسم به مناسبت سالگرد مرگ غم انگیز فرزندانشان، از بخشش صحبت کرده و گفتند ما صلیب خود را با عزت حمل کردیم، ما بخشش و عشق را نسبت به نفرت انتخاب کردیم.

«محبت نیوز»- یک سال پیش، زندگی خانواده های عبدالله و ساکر در منطقه Oatlands حومه غربی سیدنی برای همیشه تغییر کرد.یک راننده مست، چهار کودک این دو خانواده را که برای خرید بستنی در پیاده رو در حال قدم زدن بودند، کشت.

به گزارش اس بی اس، آنتونی عبدالله ۱۳ساله ، آنجلینا عبدالله ۱۲ ساله و سیه نا عبدالله ۹ ساله و دختر عموی ۱۱ ساله آنها ورونیک ساکر همگی در این سانحه وحشتناک کشته شدند.

اما در یک مراسم به مناسبت سالگرد مرگ غم انگیز آنها، خانواده های آنها از بخشش نسبت به راننده صحبت کرده و از مردم خواستند تا در مورد اهمیت روابط در زندگی خود تأمل کنند.

صدها نفر از جمله نخست وزیر استرالیا و نخست وزیر ایالت نیوساوت ولز در این مراسم که به مناسبت یادبود این چهار کودک کشته شده برگزار شده بود، گردهم آمدند.

لیلا عبدالله مادری که سه فرزند خود را در این حادثه از دست داده است، گفت که ایمان وی به عنوان یک مسیحی مارونی به خانواده اش در کنار آمدن با این غم و اندوه کمک کرده است.

وی گفت: «ما تصمیم گرفتیم که تراژدی خود را به یک خیر بزرگتر تبدیل کنیم. ما صلیب خود را با عزت حمل کردیم. ما بخشش و عشق را نسبت به نفرت انتخاب کردیم. بخشش بزرگترین هدیه ای است که می توانید به خود و دیگران بدهید».

خانم عبدالله گفت: «مایلم به آنها که اعتقاد ندارند بگویم که بخشش، احساسات شما را آزاد می کند. این کار موجب التیام روح آسیب شده شما می شود و به شما امکان آن را می دهد تا در قلب خود آرامش داشته باشید».

وی گفت: «این از قلب شما آغاز می شود، به خانواده گسترش می یابد و به جامعه می رسد».دنی عبدالله پدر این کودکان نیز گفت که او فرد مجرم را به خاطر مصلحت خانواده اش بخشید. وی گفت: «این امر به ما اجازه زندگی در آرامش و لطف را داده است. من به شما قول می دهم اگر امروز فرزندانم اینجا بودند می گفتند او را ببخش».

عبدالله گفت: «دوستان، من درد می کشم. روزهایم خالی است. قلبم درد می کند. هر روز ناامیدانه اشک می ریزم. من از درون می میرم و تحمل بیشتر این وضعیت دشوار است».

این خانواده ها روز گذشته با حضور اسکات موریسون نخست وزیر و خانم گلادیس برجیکلیان نخست وزیر ایالت نیوساوت ولز روزی را با عنوان روز I4give نامگذاری کردند.

نخست وزیر استرالیا، نخست وزیر ایالت نیوساوت ولز و اعضای این خانواده به احترام چهار کودکی که یک سال پیش در جریان این حادثه دلخراش کشته شدند، چهار کبوتر و چند پروانه سفید را آزاد کردند.

راننده خاطی این وسیله نقلیه به چهار فقره اتهام قتل و جرایم دیگر اعتراف کرده است.

بر اساس گزارش ها میزان الکل خون این فرد سه برابر حد مجاز بوده است و بررسی های پس از این حادثه حاکی از استفاده از کوکائین و MDMA توسط این فرد پیش از این حادثه دلخراش است.

براساس گزارشهای منتشر شده در طی چهار سال گذشته عدم تمدید اقامت شبانان خارجی برخی از کلیساهای پروتستان در کشور ترکیه افزایش یافته است .

«محبت نیوز»- برخی از کارشناسان بر این باورند که سیاست ترکیه در این خصوص زمانی آشکار می شود که یک کشیش خارجی قصد ورود یا تمدید اقامتش را در این کشور داشته باشد.

به گزارش تارنمای churchinchains، از ابتدای سال ۲۰۱۹ ، ۶۳ کشیش و مبشر مسیحی خارجی اجازه تمدید اقامتشان رد شده است. آنها متوجه شده اند که یک کد مخصوص به پرونده ی اقامتشان ضمیمه شده است که نشان می دهد توسط وزارت اطلاعات ترکیه به “تهدید برای امنیت ملی” متهم شده اند . در این مواقع هیچ مدرک دیگری ارائه نمی شود و آنها مجبور به ترک خاک این کشور می شوند. این واقعیت که بسیاری از آنها با شهروندان ترکیه ازدواج کرده و دارای فرزندانی نیز هستند که شهروند ترکیه محسوب می شوند ، مورد توجه قرار نمی گیرد و در بیشتر موارد تمامی خانواده مجبور به ترک ترکیه می شوند.

در این گزارش پرونده Joy Subasigüller بررسی شده است. در ماه مه سال ۲۰۲۰، درخواست تمدید اقامت جوی رد شد. جوی یک شهروند آمریکایی الاصل است، وی ده سال در ترکیه زندگی کرده بود و در زمان تحصیل در مقطع کارشناسی ارشد در دانشگاه بیلنت آنکارا ، با شوهرش لوتفو که یک شهروند ترکیه است آشنا می شود. آنها در سال ۲۰۱۳ ازدواج کردند و دارای سه فرزند هستند که آنان تابعیت ترکیه را دارند. لوتفو یک کلیسای پروتستان را در آنکارا شبانی می کرد.

کشیش لوتفو در مصاحبه ای اظهار داشت که این خانواده از انجام هرگونه تحقیق در خصوص زندگی شان توسط مقامات ترکیه بی اطلاع بودند. وی خاطرنشان کرد که به نظر می رسد بسیاری از گیرندگان این کد مخصوص به دلیل نقشی که در کلیساها دارند یا به دلیل شرکت در برخی از کنفرانس های مسیحی انتخاب شده اند.

جوی از آنجایی که یک مادر است و مسئولیت نگهداری و تربیبت فرزندان را عهده دار است، فعالیت های کمتری در کلیسای محلی انجام می دهد. او گفته بود: “ترکیه خانه من است. من ترکیه و مردم ترکیه را خیلی دوست دارم. خانواده من با دوستان ترک مان ارتباط بسیار خوبی دارند به خصوص با خانواده لوتفو که اگر مجبور به مهاجرت دائمی به کشور دیگری شویم، این ارتباط صمیمی از بین خواهد رفت.”

مدتی بعد و پس از عدم تمدید اقامت جوی، این خانواده به دفتر رئیس جمهور و وزارت امور خارجه مراجعه کرده اما هیچ پاسخی دریافت نکردند. در دسامبر سال ۲۰۲۰ این خانواده مجبور به ترک ترکیه شدند و برای زندگی به قبرس شمالی نقل مکان کردند.

کارشناسان بر این باورند این سیاست دولت ترکیه به دنبال تبلیغات جهانی در مورد دستگیری و بازداشت کشیش آمریکایی، اندرو برانسون در سال ۲۰۱۶ آغاز شده است. وی به مدت دو سال به جرم جاسوسی زندانی بود و آزادی وی نتیجه مذاکرات گسترده بین دولتهای ترکیه و آمریکا است.

تیمور توپوز، رئیس بنیاد کلیساهای پروتستان استانبول در اینباره می گوید:” به نظر می رسد پس از حادثه کشیش برانسون، مسیحیان پروتستان به اهداف سیاست های ارعاب تبدیل شده اند. “

وی افزود: “برای برخی از کشیشان و شبانان کلیساهای پروتستان و خانواده ی آنها به طور سیستماتیک اقامت و مجوزهای موجود لغو شده است.”

بسیاری از والدین مسیحی در پاکستان برای جلوگیری از جفا بر فرزندانشان در مدارس دولتی و دانشگاهها، مجبور به انتخاب اسامی اسلامی برای آنان شده اند تا به عنوان فردی مسیحی شناخته نشوند .

«محبت نیوز»- خانواده های مسیحی پاکستان به انتخاب ” اسامی اسلامی ” برای فرزندانشان مجبور می شوند.

سامسون شوکاردین، اسقف کلیسایی در حیدرآباد پاکستان طی مصاحبه ای با کریستین تودی گفت: بسیاری از والدین مسیحی برای جلوگیری از تبعیض، سو استفاده، آزار و اذیت در مدارس دولتی و دانشگاهها مجبور هستند که نام های اسلامی بر روی فرزندان خود بگذارند تا به عنوان فردی مسیحی شناخته نشوند .

وی با بیان اینکه در کتب درسی مدارس پاکستان، اقلیت های مذهبی را به صورت منفی نشان می دهند، افزود : در کتاب های درسی و منابع آموزشی ، اقلیت های مذهبی کافر به حساب می آیند که این مسئله باعث ایجاد تعصب مسلمانان تندرو و افراطی در برابر مسیحیان و غیر مسلمانان می شود.
مسلمانان بنیادگرا معتقدند که ” اسلام تنها دین کامل است و فقط در قرآن به عنوان آخرین کتاب مقدس راه نجات بشریت یافت می شود ”
وی گفت که “اکثر” اقلیت ها ، به ویژه مسیحیان از حملات و آزار و اذیت می ترسند زیرا افراط گرایان به دنبال ایجاد دشمنی وخصومت هستند.بیشتر اقلیت های دینی به ویژه مسیحیان علاوه بر ترس از حمله و تبعیض در مدارس ، در معرض خطر آدم ربایی نیز هستند.
بنیادگرایان معتقدند که مسلمان کردن یک فرد زندگی ابدی آنها را به همراه دارد. اگر تلاش اولیه به نتیجه نرسد ، به آدم ربایی روی می آورند. آدم ربایی و ازدواج اجباری بیشتر در مناطق روستایی جایی که افراد تحصیلات کمی دارند از راههای رایج به زور مسلمان کردن اقلیت های مذهبی است.

اسقف شوکاردین با بیان اینکه ریشه برخی از این خصومت ها بر این باور غلط استوار است که مسیحیان متحدان غرب هستند ، تاکید کرد : اگر در غرب یا هر کجای دنیا علیه مسلمانان حمله ای شود، در پاسخ به این حملات مسلمانان تندرو خشمگین به کلیساهای ما در پاکستان حمله می کنند . فقط مسیحیان نیستند که از خشونت مسلمانان تندرو رنج می برند مسلمانان میانه رو نیز از این قاعده مستثنی نیستند و گاهن با حمله ی آنها به مساجد کشته می‌شوند. وی گفت: “حملات به مساجد بسیار بیشتر از کلیساها است “

مسیحیان ژاپن علیرغم تحمل سیصد سال جفا در فاصله قرون ۱۶ تا ۱۹ میلادی بر ایمان مسیحی خود استوار و پابرجا ماندند.

«محبت نیوز»- مبشرین مسیحی در سال ۱۵۹۴ به ژاپن رسید و بعد از آن مسیحیت در این کشور پیروان بسیاری یافت. از آن زمان شوگان تویوتومی هیدیوشی امپراطوری ژاپن که از نفوذ کلیسا احساس خطر میکرد دست به تعقیب و کشتار مسیحیان ژاپن زد. جانشین وی توکاگاوا لیاسو مسیحیت را غیر قانونی اعلام کرد.

 برخی از مسیحیان ژاپنی واسطه های معاملات تجاری بودند و برخی دیگر هم در گروه‌های کوچک و بی‌آزار در گوشه و کنار این کشور زندگی می‌کردند. البته سال به سال بیشتر می‌شدند، ریشه‌های خودشان را در خاک ژاپن محکم می‌کردند و دنبال نقش‌آفرینی پررنگ‌تر و موثرتری در جامعه بودند. همین مساله هم به شکل‌گیری تنش‌ها و پیچیدگی‌هایی منجر شد. زیرا حکومت ژاپن که آن زمان در سایه قدرت شوگان‌ها قرار داشت، گسترش مسیحیت و تثبیت آیین مسیحیت را خطری برای استقلال این کشور تلقی می‌کرد(شوگان‌ها سلسله‌ای از دیکتاتورهای نظامی بودند که زیر نام امپراتور ژاپن، قدرت را در دست داشتند.)
بهانه حاکمان برای جفا بر مسیحیان این بود که بیگانگان ابتدا با لبخند و به بهانه تبلیغ مسیحیت قدم به ژاپن می‌گذارند و بعد که مبلغان دینی زمینه را آماده و مسیر را هموار کردند، استعمارگران از راه می‌رسند و به استقلال و ثروت این کشور چنگ خواهند انداخت. از این‌ رو کم‌کم به مسیحیان سخت گرفتند و فعالیت‌شان را نه کاملن ممنوع اما بسیار محدود کردند. اوضاع به همین منوال بود تا اینکه پاییز ۱۵۹۶ یک کشتی اسپانیایی به نام سن‌فیلیپ که از توفان آسیب دیده بود در جزیره شیکوکو به گِل نشست.
حاکم ژاپنی جزیره همه بار کشتی را به زور مصادره کرد و ناخدای کشتی را هم با خود برد. جزییات ماجرا به کنار، ناخدا پس از دستگیری، شکنجه و مجبور به اعتراف اجباری شد که «سیاست پادشاهی اسپانیا این است که پیش از هر کاری به واسطه مبلغان مسیحی به سرزمین‌های دیگر رخنه کنند.» حاکم جزیره این اعترافات اجباری را مکتوب کرد و مُهر و موم شده برای مقامات دولت مرکزی فرستاد. نامه به دست شوگان آن زمان ژاپن، تویوتومی هیده‌یوشی رسید.
او مردی بود دیکتاتور، متعلق به پایین‌ترین طبقات جامعه ژاپن که به نیروی اراده خودش را بالا کشیده، قدرت واقعی را در این کشور در دست گرفته بود و هم در جنگ و هم در اداره کشور به گرفتن تصمیم‌های قاطع شناخته می‌شد. او اعترافات اجباری ناخدای کشتی سن‌فیلیپ را دلیل دیگری برای تایید خطر مسیحیت دید و دستور به سرکوب مسیحیان داد. در اجرای دستور او بود که یک گروه ۲۶ نفری از مبشران مسیحی را در چنین روزی از سال ۱۵۹۷ در ناگازاکی به صلیب کشیدند و اعدام کردند.
از این ۲۶ نفر که در وقایع‌نگاری کاتولیک‌ها «۲۶ شهید ناگازاکی» نامیده می‌شوند چند نفرشان اسپانیایی و پرتغالی و بیشترشان ژاپنی بودند. این اعدام به نقطه عطفی در تاریخ مسیحیت در ژاپن تبدیل شد و از آن پس نه فقط بشارت کلام خداوند که حتی پیروی شخصی از باورهای مسیحی هم ممنوع بود و ماموران حکومت دستور داشتند جلوی هر شکل از فعالیت مسیحیان را بگیرند.

سالهای بعد نیز امپراطوری ژاپن از ورود گروه های مبشرین مسیحی به خاک ژاپن ممانعت میکرد و اگر کسی دستگیر میشد تحت شکنجه قرار میگرفت و به تغییر دین مجبور میشد. اگر کسی شمایلی از مسیح یا صلیب و یا مریم مادر عیسی مسیح به همراه داشت و یا در خانه‌اش کشف میشد به جرم مسیحیت حکم مرگش صادر میشد.

نهم نوامبر سال ۱۶۳۲ میلادی، پس از اعدام مسیحیان در شهرهای «ناگازاکی» و «ادو Edo (توکیو)» ، دولت این کشور دستور جستجو و یافتن مسیحیان را برای اجرای احکام اعدام آنان صادر کرد. دولت ژاپن برای معرفی هر مسیحی پاداش نقدی هم در نظر گرفت.
بیشتر مسیحیان هم به جای دست کشیدن از ایمان خودشان، سکوت و پنهانکاری را انتخاب کردند و به این ترتیب بود که مسیحیت در ژاپن به دینی زیرزمینی تبدیل شد.

علیرغم تمام این جفاها مسیحیان با حضور در صف بودائیان و مشارکت در مراسم عبادی آنها به طور مخفیانه دعاهای خویش را میخواندند و خداوند را پرستش می کردند. در واقع مسیحیان با شرکت در عبادتگاه های شینتو و بودا گرد هم می‌آمدند و مخفیانه جماعت خود را از فراموشی و نابودی محافظت میکردند. آنها از صلیب استفاده نمیکردند و مراسم کلیسایی خود را به طور مخفیانه در خانه‌های دوستان و آشنایان در قالب مهمانی برگزار میکردند.

تقریبن بعد از نزدیک به سه قرن جفا بر مسیحیان به نظر میرسید مسیحیت در ژاپن به طور کامل قلع و قمع شده است. اما در سال ۱۸۶۵ روستائیان ناگازاکی به مبشران مسیحی که به ژاپن بازگشتند گفتند که آنها بیش از ۲۵۰ سال است به طور مخفیانه ایمان مسیحی شان را حفظ کرده‌اند. از سال ۱۸۷۰ در دوران امپراطور میجی که روابط ژاپن با غرب رو به بهبود گذاشت و با بازگشت هیات مبشرین مسیحی به ژاپن مشخص شد که بیش از ده ها هزار نفر مسیحی هنوز در ژاپن زندگی میکنند. اکنون برخی از انها به کلیسای کاتولیک پیوسته‌اند و برخی دیگر همچنان به مسیحیان مخفی مشهورند و کلیسای و جماعت خود را حفظ کرده‌اند.

چین برای شرکت در جلسات آنلاین تعلیمی و کلیسایی قوانین سخت گیرانه تری را وضع کرده است، به تازگی یک مرد مسیحی برای شرکت در یکی از جلسه آنلاین مطالعه کتاب مقدس ۲۸۷۰ دلار جریمه شد.

«محبت نیوز»– ژانگ ونلی ساکن استان یوننان، در تاریخ ۱۱ اوت توسط “اداره امور قومی و مذهبی” متهم به شرکت در جلسات آموزش غیر قانونی دینی آنلاین شد. این مرد مسیحی طی حکمی سختگیرانه برای شرکت در یکی از جلسه آنلاین مطالعه کتاب مقدس محکوم به پرداخت ۲۸۷۰ دلار جریمه نقدی شد.
مسیحیان چینی تنها مجاز به عضویت در کلیساهایی هستند که تحت نظارت حکومت کمونیست این کشور اداره می شوند و از آنجایی که در چنین اجتماعاتی هم با جوی سنگین و حتی آزار و اذیت از سوی ماموران حکومتی روبرو هستند، میلیون ها مسیحی در این کشور ترجیح می دهند در کلیساهای خانگی و جلسات آنلاین تعلیمی به صورت مخفیانه به عبادت و یادگیری کلام خداوند بپردازند.

خبرگزاری ICC در اینباره می نویسد:” این روزها مطالعه و تعلیم کتاب مقدس یا فعالیت های کلیسایی بصورت آنلاین برای مسیحیان در چین به مساله ای خطرناک بدل شده است.”
از ووهان، سیچوان، تا یوننان مقامات محلی توجه خود را بر مسیحیان، به ویژه آن دسته از ایماندارن مسیحی که عضو کلیساهای خانگی هستند، معطوف نموده اند و در این بین بسیاری از فعالیت های آنلاین آنان تحت فشار مقامات دولتی، دچار اختلال و یا قطع شده است.هدف از این اعمال فشارها از سوی حکومت کمونیست چین مجبور کردن اعضای کلیساهای خانگی برای پیوستن به کلیساهای تحت نظارت دولت است.”
مسیحیان در چین طی ماههای اخیر با محدودیت و آزار و اذیت شدیدی روبرو شده اند. کلیساهایی که زیر نظر دولت اداره می شوند به دلیل پاندمی کرونا بسته و فقط به شرط ایراد موعظه های میهن پرستانه و اهدای کمک های مالی به دولت مجاز به بازگشایی خواهند شد.
در اوایل سال جاری ، دولت به اجبار صلیب ۲۵۰ کلیسا در شرق استان آنهویی را به زیرافکند.
سال گذشته به کلیساهای سراسر چین دستور داده شد تا تابلوهای حاوی مضامین کتاب مقدسی را حذف کرده و آنها را با پرتره های رهبر انقلاب کمونیستی مائو زدونگ و رئیس جمهور فعلی چین شی جینپینگ جایگزین کنند.

د‌ها نفر از نوکیشان مسیحی از قشر کارگرند اما اذیت و آزار آنها توسط نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی کمتر رسانه ‌‌ای می‌شود و خودشان نیز به دلایل مختلف خاموش می‌‌مانند.

«محبت نیوز»- در دنیا اول ماه «مه» روز جهانی کارگر است. قشر زحمتکش کارگر و خانواده‌‌های آنان همواره بیشترین سختی‌ها را در جوامع بر دوش می‌کشند و به ویژه در کشورهایی که با بحران اقتصادی روبرو هستند کمترین دستمزدها را دریافت می‌‌کنند.
در جمهوری اسلامی به ویژه در سال‌های اخیر بخش عمده‌ منابع مالی و درآمدهای کشور به جای بهبود زندگی کارگران و محرومان صرف صنایع موشک ‎سازی و فعالیت‌‌های اتمی و تقویت سازمان‌های تروریستی شیعه در منطقه شد. فساد سیستماتیک و سوء‌مدیریت از یک سو و واردات بی‌رویه که عمده آن تولیدات بی‌کیفیت چینی است لطمه جدی به کارخانه‌ها و کارگاه‌ها و موازی با آن تحریم‌ها که پیامد ماجراجویی‌‌های حاکمان ایران است سبب تعطیلی صدها کارخانه کوچک و بزرگ شد.
اعتراضات و اعتصابات کارگران نیشکر هفت تپه، شرکت ملی فولاد، هپکو، پتروشیمی‌ها و شرکت‌های نفتی تنها بازتاب گوشه ‌ای از وضعیت بحرانی کارگران در ایران است آنهم به خاطر ماهها حقوق عقب‌ افتاده وعدم پرداخت مطالبات این قشر از سوی کارفرمایان اما پاسخ حکومت به این اعتراضات سرکوب و بازداشت فعالان کارگری و صدور احکام سنگین و در نهایت اخراج کارگران است و این حاصل انقلابی بود که وعده آن بهبود زندگی محرومان بود!
بررسی‌‌ها نشان می‌دهد شمار زیادی از نوکیشان مسیحی بازداشتی در ایران از جامعه کارگری و زحمتکشان هستند. بسیاری از ایمانداران مسیحی در ایران از طبقه محروم‌اند و پس از آنکه نیروهای امنیتی آنها را بازداشت و راهی زندان می‌کنند و در دادگاه‌های انقلاب احکام سنگین برای آنها صادر می‌شود زندگیشان متلاشی می‌شود.
صدها کارگر در ایران برای خلاصی از دین حکومتی و رسیدن به آرامش به مسیحیت گرویده‌اند. این یعنی جمهوری اسلامی نه تنها توان پاسخگوی به نیازهای مادی آنان را نداشته بلکه در مقابل اعتقادات آنها نیز ایستاده است.

۱۵ اردیبهشت سال ۱۳۹۸ محمود علوی وزیر اطلاعات جمهوری اسلامی گفت «نوکیشان مسیحی در بازجویی‌‌‎ها در مورد علت تغییر دین به مسیحیت گفته ‌‌‌اند ما به دنبال دینی هستیم که به ما آرامش بدهد و بین ما صفا و صمیمیت و برادری ایجاد کند».
علوی همچنین گفته بود «افرادی گرایش به مسیحیت پیدا می‎‌‌کنند که جزو افراد عادی جامعه هستند مثلن کارشان ساندویچ فروشی و امثال این‌ها بود و خانوادگی مسیحی می‎شدند».
صدها نفر از نوکیشان مسیحی از قشر کارگرند اما اذیت و آزار آنها توسط نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی کمتر رسانه‌‌ای می‌شود و خودشان نیز به دلایل مختلف خاموش می‌‌مانند.
شمار زیادی از کارگران به خاطر گرویدن به مسیحیت توسط کارفرما اخراج شدند. شماری از آنها نیز به علت سابقه زندان دیگر قادر به پیدا کردن شغل نشدند. وثیقه‌ ای که قضات دادگاه‌ برای آزادی موقت نوکیشان مسیحی تعیین می‌کند اغلب چنان سنگین است که آنها قادر به پرداختش نیستند. آنها پول کافی برای گرفتن وکیل ندارند و اغلب چون به علت شرایط ویژه از محیط آموزشی دور بودند و از سواد کافی محروم ‌اند حتا به درستی نمی‌توانند در محاکم قضایی از خود دفاع کنند و حقوقشان بیش از سایرین پایمال می ‌‌شود.